Een karbonkel van een moeder

Het is zeker. Ik ben een pedagogisch onverantwoorde moeder. Eentje van het allerslechtste kaliber. Geen trucs, stoutstoeltjes of gesprekken op ooghoogte. Dagelijks ontvang ik deze bevestiging via internet, de bladen of gewoon in het echte leven. Wellicht behalen ouders hiermee het gewenste succes, daar wil ik geen woorden aan vuil maken. Maar ik doe er niet aan mee. Met stijgende verbazing luister ik naar mijn eigen opvoedkundige kreten. Het is soms bijna geniaal. Bijna…

Dat ‘flapdrollen-gedoe’ is niks voor mij. Als remedie tegen het strontvervelende, sfeerverpestende kind wat niet wil eten, hebben wij één keer een methode toegepast.

“Dat vrouwtje op tv zegt, dat je zo’n kind op een naughty chair moet zetten,” leg ik uit aan de heer des huizes.

Zo gezegd, zo gedaan toch. Appeltje eitje. De onderste trede van de trap vond ik ‘naughty’ genoeg. Blijkbaar het kind ook. Niks geen tegensputterende, dolle Driesette. Ze bleef keurig zitten. Mocht na vijf minuten – vijf jaar is vijf minuten – terugkomen. Schoof aan tafel. Neemt geen hap. Kijkt ons aan en schuift het bord van haar af.

“Zal ik soms weer even in de gang gaan zitten?”

Dit is dus een pedagogisch onverantwoord kind. Daar kan ik natuurlijk niks aan doen, geen eer aan te behalen op deze manier. Die nanny kan mijn rug op. Overigens is het allemaal goed gekomen. Klachten over het eten zijn niet mijn probleem. Niet zeuren, opvreten en negeren dat kind. Gillende kinderen in de winkel? Geen ervaring mee. Niet luisteren staat gelijk aan een ‘kneep’ in de bovenarm. Ga lekker iemand anders voor lul zetten. Een bloedhekel heb ik aan loslopende kinderen in een restaurant. Blijven zitten en vervelen is prima. Niks mis mee. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Heb ik twee voorbeeldige kinderen? Gelukkig niet zeg. Iedereen maakt fouten en van fouten kun je leren. Alleen ik blijf niet uitleggen. Je kunt hardleers zijn, maar niet achterlijk. Grote monden bijvoorbeeld, daar ontkom ik natuurlijk ook niet aan. Sterker nog, dit komt na een tijdje altijd weer terug. Heel bijzonder. Twee keer een waarschuwing met het verzoek om de ‘grote bakkes’ dicht te houden of anders volgt er iets. Dat iets kan zijn: een telefoon inleveren voor een week. Bij teruggave heb ik alle berichten zorgvuldig gewist. Inderdaad, de geheime code wil ik ook weten *grijns*.

Daartegenover staat, dat ik een watje ben ten opzichte van andere dingen. S’ nachts niet kunnen slapen vanwege angst of Karbonkel (google even). Niet te moeilijk, kom erbij. Standaard heb ik een extra matras op mijn kamer liggen. Soms verbouwen we heel de handel, want dan komen ze ‘logeren’. Alle tips en trucs op dit gebied negeer ik ook. Daar heb ik toch helemaal geen zin in. Twintig keer een kind terugleggen in bed zonder oogcontact of een uur lang in kleermakerszit op een kamer verblijven, doe normaal zeg. Iedereen lekker slapen s ’nachts, dat is belangrijk. Een goede nachtrust zorgt voor een moeder met een goed humeur. Een goed humeur en twee kinderen die goed in hun vel zitten, daar doen we het voor. En tot nu toe lukt dit best aardig, dan maar onverantwoord.

 

Emigreren

Jawel, we hebben één dag mooi weer gehad en vandaag klettert het hemelwater op je sfeervolle kapsel dat het een lieve lust is. Donker en grauw. Ik heb de neiging om mijn kerstmok te pakken en deze tot het randje te vullen met Glühwein. Uiteraard ben ik dankbaar voor die mooie dag van gisteren. Na vijftien minuten verschoof ik al richting de schaduw in verband met sproeiende oksels in een wintervest. Doe je deze toch uit, zou je denken. Zo eenvoudig is dat niet, helaas. Mijn schouders en armen zijn harmonieus krijtwit en ik was ook niet zeker genoeg over mijn ‘jaren-70-okselhaar’.

Soms vind ik echt, dat emigreren de beste oplossing is. Waarom verdoen we onze tijd in troosteloze regenbuien. We verhuizen naar Spanje, gil ik rustig vanuit het niets. In een opwelling besloot ik ooit om aan een cursus Spaans te beginnen. Het lesboek heb ik laatst bij het oud papier gegooid. Destijds zag ik mezelf rond flaneren aan de Costa del Sol. In het bezit van een gezellig koffietentje. De boel zouden we hier verkopen et voilà. De kinderen waren nog klein, dus die wennen wel. De heer des huizes begon echter tegen te sputteren en de plannen verdwenen naar fabeltjesland. Curaçao opper ik. Kunnen we in ieder geval gewoon Nederlands praten en veel minder modegevoelig. Haar omhoog en flodderkleedjes aan. Schudden met die billen als een olifant. Dan ben je pas hip.

Amerika, het land van de onbegrensde mogelijkheden, zomerse staten en we spreken Engels. Hoe eenvoudig kan het zijn. Mijn eega loopt wederom niet warm voor mijn snode plannen. En bij het horen van tien vakantiedagen op jaarbasis, sijpelt mijn motivatie ook een beetje weg. Trouwens, eerst moet ik dan nog meedoen aan de Green Card loterij. Zonder een Green Card wordt het al helemaal niks. Bij een eenvoudige kraskaart ben ik al een echte ‘loser’ en win helemaal niks. Behalve vuiligheid onder mijn nagel en de verplichting om al het grijs van de vakjes te krassen…want misschien zit er nog wel ergens een geheime boodschap verstopt.

Laatst vroeg ik aan de twaalfjarige of dat ze emigreren leuk zou vinden. Nee, was het antwoord. Er zitten twee voorwaarden aan zulke plannen. Iedereen moet het leuk vinden en iedereen moet mee. En met iedereen bedoel ik ook echt iedereen. Jij, jij, jij en jij. Iedereen, anders voel ik mij Remi.

Patti LaBelle

Het waren een paar lange weken wachten. Maar eindelijk is ze er dan: Patti LaBelle. Ons nieuwe gezinslid. Een mooi, pittig Maine Coontje. Over twee weken komt er nog een vriendje van hetzelfde ras bij: James Brown. En dan gaat het hier een dolle boel worden. Nu zet Patti in haar eentje de boel op stelten. De twaalfjarige begint op dat moment ook met haar toneelstukje en het vermaak is compleet. Voor ons dan: de bankzitters. Want een aanstelster is het.

Een paar keer per dag heeft Patti last van de ‘gekkekattenziekte’. Zij scheurt dan als een idioot de kamer rond en springt overal op en af. Overdag is dit geen enkel probleem en kan het kind het prima aan. Echter als het donker begint te worden en mevrouw LaBelle begint aan deze uitdaging, dan wordt de puber lachwekkend bang. Ja, dat bestaat. Als een Boeddha gaat ze op een rond tafeltje zitten en begint aan haar mantra.

‘Oh my god, dit is niet normaal. Oh my god, dit is niet normaal. Oh my god, dit is niet normaal. ‘

Ondertussen rollen wij van de bank en gieren het uit. Tegelijkertijd probeer ik haar te overtuigen om bij ons te komen zitten. Blijkbaar ben ik niet overtuigend genoeg op deze manier. Ze vraagt of dat ik gestoord ben geworden ofzooooo en gaat verder.

‘Ze gaat jaaaaagen. Ze gaat jaaaaagen. Ze gaat jaaaaagen.’

‘Misschien vreet ze je zo wel op.’

Het wordt me niet in dank afgenomen en ze roept dat ik een slechte moeder ben. Ik vertel haar, dat ze zelf een rare drol is en zo vliegen de kinderachtige verwijten over en weer. Zo zijn wij. Wel met humor en niks gemeend, denk ik.

Verder verloopt het allemaal voorspoedig met onze ‘Pat’. Ze eet, drinkt, poept en piest. De kattenbak wordt zonder morren twee keer op een dag gezeefd. Niet normaal zeg, zo’n stoelgang. Ik ben jaloers. De zevenjarige zorgt voor het eten. De brokjes staan dag en nacht paraat en kokhalzend zet ze kalkoenhart neer. Jemig, wat een lucht zit er aan blikvoer.

Huisdieren zijn goed voor kinderen, hoor ik altijd. Goed voor het verantwoordelijkheidsgevoel en de weerstand. Voor de weerstand? Eerst likken ze aan hun achterste en dan aan je hand. Rare theorie, vind ik. Gewoon gezellig en het brengt leven in de brouwerij. Vooral dat laatste, dat hadden we hier nog niet…..

Kort verhaal: Onaangename stilte

Het was op de dag dat haar broer terugkwam uit Duitsland. Weemoedig had ze uit het raam naar de oprijlaan gekeken toen ze opgeschrikt werd door het gerinkel van de telefoon. Ze herkende het nummer van de rechercheur. Er was nieuws. De dader had een belangrijk spoor achtergelaten. Sneller dan verwacht zouden ze de verdachte kunnen pakken. Een golf van misselijkheid trok door haar maag en ze vertelde dat haar broer Thomas onderweg was vanuit Duitsland. De rechercheur beloofde om op een later tijdstip nog een keer te bellen.

Drie dagen ervoor had ze haar ouders alleen begraven. Thomas had er niet bij kunnen zijn. Hij verbleef langere tijd in Duitsland voor werkzaamheden. De laatste tijd hadden ze weinig contact gehad. De zaken gingen slecht en Thomas was de laatste maanden een chagrijn geweest. Ze wist niet precies waar hij verbleef. Net als zijn secretaresse. Hij had haar een week vakantie gegeven tijdens zijn afwezigheid. Zijn mobiele nummer was continue onbereikbaar geweest tot gisteren. Eindelijk kreeg ze hem aan de lijn en was in huilen uitgebarsten bij het horen van zijn stem. Met horten en stoten had ze verteld over de tragedie die zich had afgespeeld.

Die bewuste middag verliep zoals iedere middag. Zodra de laatste leerlingen haar lokaal hadden verlaten, liep ze nog een rondje door de klas. Schoof hier en daar een stoel aan, raapte een papiertje op en zette een potlood in het daarvoor bestemde houdertje. Ze pakte haar lederen tas en knipte het lichtknopje uit. Voor het eerst sinds weken was ze op de fiets. Vroeg in de ochtend had ze haar lieve moeder nog gesproken. Die middag zou ze iets later bij haar ouders zijn voor de thee. Iedere dag vanuit school ging ze even langs bij de twee schatten. Sinds haar vader vorig jaar een kleine hersenbloeding had gekregen was haar bezorgdheid toegenomen.

Bij het openen van de zware eiken deur rook ze een metaalachtige lucht. De stilte die op haar neerdaalde was te zwaar geweest. Haar moeder stond niet bij de salondeuren te wachten en ze hoorde haar vader de piano niet bespelen. Een onbestemd gevoel overviel haar en voetje voor voetje schuifelde ze door de gang. Ze stond in de deuropening en pakte aan weerskanten de deurposten beet om zichzelf staande te houden. Daar lagen ze. Op de sofa lag haar moeder met het touw nog rond haar nek. Haar vader lag voor de open haard in een grote plas bloed. Zijn handen en voeten waren aan elkaar vastgebonden. Een dierlijke schreeuw kwam vanuit het diepst van haar ziel.

Ze hoort het geluid van knarsend grind en haar blik gaat weer richting de oprijlaan. Haar broer stapt uit de auto en pakt zijn koffer. Met een vermoeide blik kijkt hij schichtig om zich heen. Ze loopt naar de voordeur en neemt zijn tas over. Stilzwijgend lopen ze verder en gaan naar binnen. Zonder enige emotie kijkt hij haar aan.

‘Wanneer ontvang ik mijn deel van de erfenis?’

‘Hoe bedoel je, Thomas?’

Met verzwakte pas komt hij haar kant op. In zijn hand ziet ze een langwerpige glinstering. Ze voelt opgekropte woede in zich oplaaien als ze beseft, dat ze oog in oog staat met de moordenaar. In een vloeiende beweging pakt ze de zware kandelaar naast zich en zwaait hem tegen zijn hoofd. Thomas valt en blijft roerloos liggen. Haar telefoon gaat over. Ze ziet het nummer van de rechercheur en neemt op.

‘Hij is hier,’ zegt ze met trillende stem.

‘Ik weet het. Kom maar naar buiten. Ik ben er.’

‘De blik’

Afgelopen week hadden we een uitje met de bijna twaalfjarige. Het is uit den boze om haar nog elfjarige te noemen, dus dat doen we maar niet. Het was een gezellig uitje op de open dag van de middelbare school. Vooraf moesten er afspraken gemaakt worden omtrent mijn gedrag. De rollen werden een keer omgedraaid. Vriendelijk doch dringend werd mij verzocht om geen gekke dingen te zeggen. Vragen stellen moest ik ook maar niet doen. En rare gezichten trekken dat kon echt absoluut niet. Kortom, ik mocht lopen en ademen.

‘Ze gaan mijn gezicht namelijk onthouden hè. En dan ga ik gepest worden. Trouwens jouw gezicht gaan ze ook onthouden hoor.’

Voor dat laatste ben ik niet bang, maar dat verklap ik haar niet. Wel wil ik haar bijna gaan vertellen over ‘de blik’. Een blik waarmee je naar iemand kunt kijken en dan is alles afgedaan. Eén wenkbrauw trek je iets hoger op. Ogen gaan op standje geraffineerd. Duw je tong tegen je gehemelte, daardoor krijg je een strakkere kaaklijn (tip: werkt ook op foto’s). Steek je kin iets vooruit. Bij dit onderdeel moet ik opletten, want ik heb niet achteraan gestaan in de ‘kin uitdeelrij’. De mondhoeken hangen iets naar beneden, et voilà: de blik. Maar goed. Dit alles heb ik nog niet verteld. Uit veiligheid voor haarzelf. Straks neemt ze preventief ‘de blik’ aan op de eerste schooldag. Daar maak je geen vrienden mee.

Over het vervoer hadden we al gesteggel. Haar nieuwe fiets was nog niet binnen en alleen daarop kon ze ten tonele komen. Lopen was helemaal achterlijk. Gelukkig verliep het onthaal op school vlekkeloos. We mochten een aantal lessen bijwonen: wiskunde, Duits en gym. Bij wiskunde kreeg ze een opdrachtje met coördinaten en ik had direct meelij. Hier gaat ze niks van snappen, dacht ik en gebaarde dat ze naast me moest komen zitten. Ze zuchtte en boog zich over het papier. De Duitse les begon met een voorstelronde. Uiteraard in deze taal. Naast me klonk eerst gedecideerd: ‘Ik ga dit niet doen.’ Giecheltjes, beschamende gezichtjes, verlegen oogjes….maar ze heeft het gedaan. Gym was leuk. Tijdens deze les had ik het vooral druk met mezelf en de ballen ontwijken.

Op het schoolplein namen we afscheid van haar vader. Ik vroeg haar of dat we hier mochten kussen. Ze keek ons aan en ik zag hem: ’de blik’.  Het komt wel goed met haar.

De laatste dag

Nog één dag genieten van 2015 en dan is dit jaar voorbij. Gisteren viel het de zesjarige op dat de tijd zo snel gaat. Daar schrok ik eigenlijk wel een beetje van. Op deze leeftijd kwamen zulke gedachten niet bij me op. Een oude ziel is het. Gelijk heeft ze wel. Ongeveer half augustus zet ik de kerstboom op, zodat we er lang van kunnen genieten en morgen zetten we hem weer buiten.

Morgen. Morgen is alles anders. Morgen is het namelijk 2016. En ik ga gezonder eten, meer bewegen, nog minder roken (even kijken op mijn lijstje van vorig jaar) en me afzijdig houden van negatief gelul. Dat laatste doe ik al, simpelweg omdat ik daar gewoon geen zin in heb. Nu ben ik niet één of andere ‘blijbakkes’ met struisvogelgedrag. Helemaal niet zelfs. Maar het zit in de mens om negatief te zijn en voordat je het weet zit je in iemand zijn negatieve spiraal. Ik vertik het. Bijzondere omstandigheden uitgesloten natuurlijk. Maar meestal zijn de mensen met ‘bijzondere omstandigheden’ de positiefste.

Maar goed. Eigenlijk had ik het nog over de kerstboom. Wat een parmantig ding hebben we dit jaar gescoord. Er is nog geen naald vanaf gekomen. Nu vrees ik met grote vreze de dag van morgen. Die boom gaat de deur uit en onderweg naar buiten gaat hij een triljoen naaldjes verliezen, de bastard. Op nieuwjaarsdag veranderen we heel het huis weer naar normaal en beginnen aan al onze goede voornemens. Behalve ik dan.

Oudejaarsavond is namelijk een aanslag op mijn fysiek en mentaal vermogen. Vanwege mijn ‘gezelligheids-paffies’. Ja, ik ben er zo één. Rook alleen bij feestjes en partijen. Gelukkig heb ik die bijna nooit en ik zit ook niet op wijsneuzerige: ‘Is het niet gezellig dan, als je niet kunt roken?’ vragen te wachten. Just so you know. En dan is het ook nog eens shag. Die blik als je shag uit je handtasje haalt, onbetaalbaar. Ik knik altijd bevestigend op zo’n moment.

‘Shag en whiskey.’

Als je ouders bijnamen als ‘schurkenburg’ hanteren in plaats van: snoezig engeltje, dan krijg je dit. Welbeschouwd, kan ik dus nergens iets aan doen.

Nieuwjaarsdag. Deze dag heb ik het gevoel dat ik een dode vogel heb opgevreten. Deze dag heb ik een tong als schuurpapier. Deze dag staat mijn hoofd op exploderen. Deze dag hangen mijn oogleden tot onder mijn oksels. En op deze dag genieten we ook.

Kerstviering en vreetpartijtjes

Hier stond je dan vanavond. Het was wel spannend. Maar toch ook fijn……

Morgenavond is het weer zover voor de twee ‘sappies’, Kerstviering op school en in de kerk. Vooral dat laatste was even een moment van hysterie. Aangezien ik mezelf gewoon vrolijk s ’avonds had laten inplannen op mijn werk. Niet opgelet, ontaard, slecht enzovoorts.

Dom zijn de meeste ouders, angstig dom

en egoïstisch, in hun ongeschoold beminnen.

Zij kussen, maar zij kijken niet van binnen

en wrikken zo dat frêle zieltje krom.

(S. Carmiggelt)

Hopla, schuldgevoel geboren. Als een malle mijn charmes in de strijd gegooid en heb mijn uren kunnen verzetten. Nu ben ik aanwezig en Moeder Teresa zal trots op me zijn. Elfjarige zit in het laatste jaar. Haar laatste viering op de basisschool. Waar andere jaren groep acht een toneelstukje mocht opvoeren, gaan ze het dit jaar anders doen. Teleurgesteld was ze. Ik heb nog voorgesteld om gewoon stug als een ezel te verschijnen. Gelukkig heeft ze humor en hebben we samen zitten beelddenken hoe dat eruit zou zien. Heeft ze haar toneelstukje onverwachts toch gekregen. Alleen de rol van ezel viel een beetje tegen.

Ander ‘dilemma’ is de kerstviering op school. Hier moeten de kinderen zelf een gerechtje meenemen en creëren op deze manier een buffet. Onwijs leuk, gezellig en zelfs spannend. Ieder jaar moeten de kinderen invullen wat ze meenemen, zodat er niet alleen een buffet met gevulde eieren ontstaat. Moet je toch niet aan denken, die lucht alleen al. Een klaslokaal vol muffe kindertjes, schransend aan het ei. Gezegend ben ik met twee ‘waarom moeilijk doen als het makkelijk kan kinderen’. Onze jaarlijks terugkerende delicatesse hebben ze gauw genoteerd. Worstenbroodjes met een goudbruine korst….van de HEMA. Van de HEMA zetten ze er trouwens niet bij. Wij durven ook gewoon te zeggen, dat we uren in de keuken hebben gestaan. Zo zijn wij…..

Ja, zo zijn wij. Afgelopen weekend had ik lekker gehaktballen in pindasaus.

‘Die ballen zijn wel erg mooi rond allemaal. ‘

‘Ja, goed hè. Ik heb ze met zorg gebakken.’

Dit was echt ongelogen. Gebakken in roomboter. Ik had ze alleen niet zelf gekruid en gedraaid. De teleurstelling was onnoemelijk groot. Hierdoor voelde ik mij wederom schuldig en heb de belofte gemaakt dat ik deze week Stifado, een Griekse stoofschotel, zal maken.

Iemand nog een adresje?

Kort verhaal: Het verlangen naar stilte

Ze probeert zich zo klein mogelijk te maken. Het dekbed opgetrokken tot over haar oren. Gestommel op de trap. Uren is hij weggeweest. Vanuit het werk richting vrijdagmiddagborrel. Daarna duikt hij een hotelletje in met zijn assistente, de hoer. Tegen twaalven komt hij thuis en is de onredelijkheid zelve. Iedere vrijdag weer. Ze kan geen kant op. Hij zal haar grote geheim aan de wereld vertellen, als ze hem verlaat.

Met een ruk trekt hij het dekbed weg. ‘Kijk nou, wat ben je toch een gedrocht.’ Haar hart bonst in haar keel. Wetende wat komen gaat. Ze hoort het losklikken van zijn riem. De wonden zijn net geheeld en ze hoopt vurig, dat ze niet weer open springen. ‘Zet je je schrap.’ Hij is er nog trots op ook, denk ze. Ze hoort de riem zwiepen in de lucht, de gesp rammelt en komt met een grote klap op haar rug. Warme tranen lopen over haar koude gezicht, haar lendenen gloeien. Na vier slagen stopt hij en vertrekt met grote stappen het donker in.

De volgende morgen ligt hij te slapen op de bank. Ze kijkt naar hem en voelt gal opkomen. Alle begrip had hij twee jaar geleden voor haar situatie. Ze zat er helemaal doorheen en vertelde in een opwelling haar geschiedenis. Het geheim, waar ze vanaf haar vijftiende mee worstelt. Ze kon destijds niet anders. Ze leefde in een kleine gelovige gemeenschap. Die nacht, die afschuwelijke nacht. Uit pure wanhoop heeft ze het kleine frummeltje voor de deur van de kerk gelegd. De volgende dag was het dorp in rep en roer. Van wie is deze baby? Verder heeft ze er niet veel van meegekregen. Geveld door een zogenaamde griep heeft ze twee weken op bed gelegen.

Daarna ging het leven door, maar niet voor haar. Geestelijk heeft ze jaren in de knoop gezeten. Totdat ze hem ontmoette. Langzaam voelde ze zich opbloeien. Eénmaal samenwonend bleek hij last te hebben van losse handjes. Voor haar hoeft het niet meer, dit glansloze bestaan. Voetje voor voetje schuifelt ze naar de keuken. Pakt een kopje thee, broodmes en etenswaren. Ze gaat tegenover hem in de fauteuil zitten. Hij ontwaakt en de spijt druipt uit zijn ogen. Ze pakt het mes, maakt oogcontact en voelt een scherpe pijn in haar buik. De kamer begint te draaien. Eindelijk rust.

Misère van niks

Zoals jullie al gemerkt hebben, komt er minder snel een update als gewenst. Gewenst voor mij, wellicht is het voor jullie wel lekker rustig. Ben ik zo enorm druk en belangrijk aan het doen? Nee hoor. Last heb ik van chronisch tijdgebrek. En ergens moet ik op inleveren. In eerste instantie heb ik geprobeerd tijd te winnen door minder schoon te maken, mijn administratie te laten verslonzen. Even heb ik zelfs in overweging genomen om die twee meisjes te verwaarlozen, maar dat kan echt niet. Pedagogisch zeer onverantwoord.

Iedereen heeft last van tijdgebrek, hoor ik jullie denken. En dat is natuurlijk ook zo, meestal. Echt niet altijd hoor. Maar goed. Sowieso blijf ik schrijven hier, maar dat reduceer ik naar één keer in de maand. Bij hysterische toestanden misschien naar twee keer in de maand. De reden van mijn tijdgebrek heeft tevens te maken met schrijven. Hartstikke vermoeiend eigenlijk. Begonnen ben ik aan een boek. Het boek: verantwoorde voeding en opvoeding. Waarom lachen jullie?

Inderdaad, niks van dit al. Een dikke, vette thriller. Althans, dat is de bedoeling. Misschien schrijf ik hem niet af. Misschien schrijf ik hem alleen voor mezelf. Misschien zo slecht, dat je erbij in slaap valt. Misschien crasht mijn laptop. Misschien, we zullen zien. In ieder geval: wie schrijft, die blijft.

 

Naar het grofvuil met die ellende

Vanochtend keek ik in de spiegel en zag het. Eén kant van mijn gezicht is gaan ‘hangen’. Mijn ene wenkbrauw zit lager. Ooit in een ver, jeugdig, sprankelend en vooral slank verleden heeft een fotograaf me verteld, dat ik een symmetrisch gezicht heb. Behalve mijn mond, maar dat was juist wel weer leuk, merkte hij op. Lekker grappig, een scheve bakkes, dacht ik bij mezelf. Afijn, de meeste mensen hebben twee verschillende gezichtshelften, vandaar zijn opmerking. Na mijn lichaam begint nu dus ook mijn gezicht een loopje met me te nemen.  Gezellig zo’n ontdekking op de vroege ochtend.

Midlifecrisis, een crisis waarvan ik dacht dat het zo rond je vijftigste plaatsvond. Kan ook zomaar beginnen vanaf je vijfendertigste. Om maar met de deur in huis te vallen. Vorige week heb ik mijn haar laten afknippen. Vijfentwintig centimeter gekortwiekt. Met de intentie, dat het allemaal weer een beetje ‘schwung’ krijgt. Daarna op zoek naar stylingproducten. Je kunt het natuurlijk niet lijzig langs je gezicht laten hangen. Wat een aanbod. Producten voor en tegen krul, voor gebarsten, droog en statisch haar. Voor pluizig haar. Wat is er mis met pluisjes? Pluizig is toch schattig. Echter niet op een mensenhoofd, begrijp ik.

Een stylingproduct heb ik gevonden. Jammer genoeg niet helemaal het juiste. Binnen een mum van tijd creëer ik een raffinaderij op mijn kop.  Maar voor nu is het even niet anders, zonder kan niet. Wakker worden met lang haar is niet spannend. Het zit al gauw goed. Deze kortere coupe is andere koek.  En dan te bedenken, dat ik naar bed ga met make-up. Ja, ik weet het. Slecht, maar ik ben lui. Wakker worden zoals in de film is er niet bij. Aangenaam: de zuster van Einstein met een vleugje Cruella de Vil.

Alsof het allemaal nog niet genoeg is, is het Sinterklaasjournaal ook weer begonnen. Die ouwe baas heeft het toch maar makkelijk. Een dozijn knechten. Hele dagen in een boek lezen. Iedere dag dezelfde soepjurk aan. Een eindeloze geldpot. Een berg fans. Iedereen die hem niet aanstaat, stopt hij in de zak. Wat er dan met ze gebeurt is me nog niet helemaal duidelijk. Grofvuil ofzo? Zodra hij opkrast, solliciteer ik naar deze functie. Het lijkt me heerlijk om sommige mensen in een zak bij het vuilnis te zetten. Om te beginnen maar eens met het gehele kabinet.