Koffie met gebak

Op dit moment is in ons deel van het land de herfstvakantie aan de gang. Tussen de bedrijven door werk ik nog een beetje, maar ben ook best veel thuis. Grootse plannen om mijn administratie bij te werken, schoonmaken, verder ‘verzinnen aan mijn verhaal’ en taarten bakken zijn allemaal mislukt. Mijn administratie bijwerken is saai, schoonmaken is nog saaier, verhalen verzinnen is geweldig, maar niet met twee loslopende pukkels en taarten bakken is veel werk, een smerige keuken en het ding is binnen een mum van tijd opgevreten. Je bent er langer aan bezig, zeg maar. Taarten kopen we wel.

Volgende week ben ik jarig en ga zo eens kijken welke taart ik ga bestellen. Overigens vier ik het niet, maar we eten wel taart en een select gezelschap komt langs. Mijn geboortedag is geen enkele reden voor een muf feestje. Een verjaardag vieren is net zoiets als een bijeenkomst van de punnikclub op woensdagmiddag.

“We maken een kringetje van jongens en van meisjes. We maken een kringetje van tra-la-la.”

En daar komen de plakjes worst, gevulde eitjes (op een echt goede verjaardag), een glaasje bowl en ik hoop dat die ouwe kletsmajoor zo meteen ergens anders gaat zitten. Voordeel van je verjaardag niet vieren is, dat je op iemand anders zijn ‘feestje’ niet hoeft te verschijnen. Daar heb ik net zo’n hekel aan. Mijn tijd breng ik graag door met mensen die ik leuk vindt en niet met de kennissen van anderen. Toch is dit niet altijd een geaccepteerde gedachte. Voordat je het weet heb je namelijk het stempel: onmaatschappelijk. En dit is geen grap. Naarmate dat ik ouder wordt, heb ik steeds minder zin in verplichtingen. En ik ben oud hoor. Benieuwd ben ik altijd naar de mening van eensgezinde. Hoe gaan zij hiermee om.

Is het ongezellig op zulke feestjes? Heel veel mensen vinden van niet, want velen vieren het gewoon. Waarschijnlijk ligt het aan mij. Later als ik groot ben, ben ik vast een verzuurd oud mens zonder visite. Nou, daar ben ik dan weer mooi klaar mee.

Zondagse activiteiten

Vorige keer heb ik jullie laten meegenieten van onze boswandeling en bijbehorende trofeeën. Na het verjagen van alle bijtmieren zijn deze pronkstukken zorgvuldig neergelegd. Inmiddels heeft er een metamorfose plaatsgevonden met als resultaat verlepte bladeren. Trouwens, het konijn is de dag erna begraven. In een doos met roze fleecekleed en roze roosjes. De zesjarige wilde er een bedevaartsoord van maken. Laten we dat maar niet doen. Zo is het al ‘circus’ genoeg. De elfjarige had er niks mee.

‘Sorry, het klinkt misschien harteloos, maar ik ben niet verdrietig ofzo. Ik had er gewoon geen band mee.’

Haar eerlijkheid is soms even slikken en ongenuanceerd. Recht voor zijn raap. Wat ze zegt, dat meent ze ook. En gaandeweg leren we haar, dat je af en toe jezelf een beetje moet aanpassen.

Maar goed. Op zondagmiddag laat ik mij ook weleens omlullen tot een strandwandeling. Alleen in de herfst en winter ben ik zover te krijgen. In de zomer ga ik daar niet heen. Parkeren kun je dan alleen heel ver weg, voor mij vooral ‘heel ver weg’. Als ik een kwartier moet lopen om op het strand te komen, raak ik in mineur. In de zomer wijken we liever uit naar andere prachtige gebieden, onze achtertuin met hangmat en zwembad bijvoorbeeld.

Het strand zelf vind ik nog wel enigszins aangenaam. Echter, voordat je daar bent moet je eerst een trap bestijgen. En niet zomaar een trapje. Nee, een TRAP. Het lijkt wel of dat iedere trede een venijnig lachje heeft. Irritante wandelaars klimmen achteloos naar boven. Ik natuurlijk ook. Eénmaal daar, ben ik ontzettend onder de indruk van het adembenemende uitzicht en sta stiekem uit te hijgen. Vijf lange minuten sta ik stil en staar. Hopende dat seabert met een zuurstoftank verschijnt.  Maar die jaren 80 zeehond is natuurlijk bedreigde diersoorten aan het redden, de fatsoensrakker.

Naar beneden is een eitje. Het is heerlijk, de wind, de golven, de geur. De verschillende structuren van zand. Driftig begeef ik me altijd direct naar het drooggevallen gedeelte. In los zand lijkt het alsof ik aan het klunen ben zonder schaats, werkelijk geen gezicht. Na een lekker rondje wandelen, sluiten we af met een versnapering bij een strandtent. Eén, twee of drie versnaperingen verder begeven we ons richting huis.

Of we vandaag naar het strand zijn geweest? Gelukkig niet zeg. Naar een caravancentrum. Genieten hoor. En zo heeft elke gek zijn gebrek.

Herfst en verandering

Langzaam maar zeker sijpelen ze ons veilige, warme wereldje binnen. De vluchtelingen. Zo zien we ze in het journaal, lezen erover in de krant en ineens komt de zesjarige thuis met de mededeling dat er een nieuw jongetje in de klas is gekomen. Een nieuw jongetje, verhaal voor mij onbekend, maar wel vluchteling. Hij is donker van kleur met pikzwart haar en volgens mevrouwtje is het een Duitser. Bang voor pesterijtjes vertel ik haar, dat ze wel aardig moet zijn. Het jongetje verstaat natuurlijk geen Nederlands. Ze kijkt me verbaast aan.

‘Nou, echt wel hoor. Hij zegt al….hallo en Lady Gaga.’

Ondertussen maakt ze hier thuis een herfsttafel. De herfsttafel waarvoor wij afgelopen weekend naar het bos zijn geweest. Vol enthousiasme begonnen we eraan. Lekker ‘gezinnetjestijd’. Met zijn vieren ons één voelen met de natuur. Hierbij een opsomming van de conversatie na de eerste driehonderd meter. Een aantal uiteraard van mijzelf.

‘Ik ben nu al moe.’
‘Ik heb pijn in mijn benen.’
‘Ik krijg overal jeuk van al die beestjes.’
‘Ieuw, er valt een rode mier op mijn hoofd.’
‘Oh, dit is een mooi blaadje. Gatver, hij is vies.’
‘Ik heb honger.’
‘Gaan we zo op het terras zitten zeg.’
‘Ik heb zin in een ijsje.’
‘Mijn benen trillen ervan.’
‘Laten we op dat bankje gaan zitten.’
‘Jasses, stront.’
‘Volgens mij lopen we verkeerd.’
‘Wanneer zijn we klaar?’

Bij tijd en wijle werden we gepasseerd door leuke gezinnen met degelijke kaplaarzen, robuuste fleecevesten, rugzak en de nordic walking stokken waren ze vergeten. Wat een tempo. Ik ben een slenteraar. Een rondje lopen vind ik wel leuk. In het bos ook nog wel zelfs. Tenzij we van het verharde pad af moeten, dan komen alle kriebelbeestjes wel erg dichtbij. Een kijker ben ik, beter gezegd een scanner. Teken, rode mieren, drollen….niets ontgaat mijn oog. Liever loop ik door stadjes en dorpjes, scan ik alleen nog maar kak. Veel rustgevender. We hadden een plastic zak vol herfstrommel, missie voltooid. Volgend jaar weer.

Bij thuiskomst was het konijn ook nog dood. Terwijl wij lekker door de bossen slenterden is het beestje er tussenuit gepiept. Hij was hoogbejaard en toe aan de konijnenhemel. Gisteren is hij begraven in een doosje met roze kleedje en roze roosjes. De zesjarige wilde er een heel bedevaartsoord van maken. Gelukkig vroeg ze niet of dat hij op de herfsttafel mocht…….