Emigreren

Jawel, we hebben één dag mooi weer gehad en vandaag klettert het hemelwater op je sfeervolle kapsel dat het een lieve lust is. Donker en grauw. Ik heb de neiging om mijn kerstmok te pakken en deze tot het randje te vullen met Glühwein. Uiteraard ben ik dankbaar voor die mooie dag van gisteren. Na vijftien minuten verschoof ik al richting de schaduw in verband met sproeiende oksels in een wintervest. Doe je deze toch uit, zou je denken. Zo eenvoudig is dat niet, helaas. Mijn schouders en armen zijn harmonieus krijtwit en ik was ook niet zeker genoeg over mijn ‘jaren-70-okselhaar’.

Soms vind ik echt, dat emigreren de beste oplossing is. Waarom verdoen we onze tijd in troosteloze regenbuien. We verhuizen naar Spanje, gil ik rustig vanuit het niets. In een opwelling besloot ik ooit om aan een cursus Spaans te beginnen. Het lesboek heb ik laatst bij het oud papier gegooid. Destijds zag ik mezelf rond flaneren aan de Costa del Sol. In het bezit van een gezellig koffietentje. De boel zouden we hier verkopen et voilà. De kinderen waren nog klein, dus die wennen wel. De heer des huizes begon echter tegen te sputteren en de plannen verdwenen naar fabeltjesland. Curaçao opper ik. Kunnen we in ieder geval gewoon Nederlands praten en veel minder modegevoelig. Haar omhoog en flodderkleedjes aan. Schudden met die billen als een olifant. Dan ben je pas hip.

Amerika, het land van de onbegrensde mogelijkheden, zomerse staten en we spreken Engels. Hoe eenvoudig kan het zijn. Mijn eega loopt wederom niet warm voor mijn snode plannen. En bij het horen van tien vakantiedagen op jaarbasis, sijpelt mijn motivatie ook een beetje weg. Trouwens, eerst moet ik dan nog meedoen aan de Green Card loterij. Zonder een Green Card wordt het al helemaal niks. Bij een eenvoudige kraskaart ben ik al een echte ‘loser’ en win helemaal niks. Behalve vuiligheid onder mijn nagel en de verplichting om al het grijs van de vakjes te krassen…want misschien zit er nog wel ergens een geheime boodschap verstopt.

Laatst vroeg ik aan de twaalfjarige of dat ze emigreren leuk zou vinden. Nee, was het antwoord. Er zitten twee voorwaarden aan zulke plannen. Iedereen moet het leuk vinden en iedereen moet mee. En met iedereen bedoel ik ook echt iedereen. Jij, jij, jij en jij. Iedereen, anders voel ik mij Remi.