Een karbonkel van een moeder

Het is zeker. Ik ben een pedagogisch onverantwoorde moeder. Eentje van het allerslechtste kaliber. Geen trucs, stoutstoeltjes of gesprekken op ooghoogte. Dagelijks ontvang ik deze bevestiging via internet, de bladen of gewoon in het echte leven. Wellicht behalen ouders hiermee het gewenste succes, daar wil ik geen woorden aan vuil maken. Maar ik doe er niet aan mee. Met stijgende verbazing luister ik naar mijn eigen opvoedkundige kreten. Het is soms bijna geniaal. Bijna…

Dat ‘flapdrollen-gedoe’ is niks voor mij. Als remedie tegen het strontvervelende, sfeerverpestende kind wat niet wil eten, hebben wij één keer een methode toegepast.

“Dat vrouwtje op tv zegt, dat je zo’n kind op een naughty chair moet zetten,” leg ik uit aan de heer des huizes.

Zo gezegd, zo gedaan toch. Appeltje eitje. De onderste trede van de trap vond ik ‘naughty’ genoeg. Blijkbaar het kind ook. Niks geen tegensputterende, dolle Driesette. Ze bleef keurig zitten. Mocht na vijf minuten – vijf jaar is vijf minuten – terugkomen. Schoof aan tafel. Neemt geen hap. Kijkt ons aan en schuift het bord van haar af.

“Zal ik soms weer even in de gang gaan zitten?”

Dit is dus een pedagogisch onverantwoord kind. Daar kan ik natuurlijk niks aan doen, geen eer aan te behalen op deze manier. Die nanny kan mijn rug op. Overigens is het allemaal goed gekomen. Klachten over het eten zijn niet mijn probleem. Niet zeuren, opvreten en negeren dat kind. Gillende kinderen in de winkel? Geen ervaring mee. Niet luisteren staat gelijk aan een ‘kneep’ in de bovenarm. Ga lekker iemand anders voor lul zetten. Een bloedhekel heb ik aan loslopende kinderen in een restaurant. Blijven zitten en vervelen is prima. Niks mis mee. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Heb ik twee voorbeeldige kinderen? Gelukkig niet zeg. Iedereen maakt fouten en van fouten kun je leren. Alleen ik blijf niet uitleggen. Je kunt hardleers zijn, maar niet achterlijk. Grote monden bijvoorbeeld, daar ontkom ik natuurlijk ook niet aan. Sterker nog, dit komt na een tijdje altijd weer terug. Heel bijzonder. Twee keer een waarschuwing met het verzoek om de ‘grote bakkes’ dicht te houden of anders volgt er iets. Dat iets kan zijn: een telefoon inleveren voor een week. Bij teruggave heb ik alle berichten zorgvuldig gewist. Inderdaad, de geheime code wil ik ook weten *grijns*.

Daartegenover staat, dat ik een watje ben ten opzichte van andere dingen. S’ nachts niet kunnen slapen vanwege angst of Karbonkel (google even). Niet te moeilijk, kom erbij. Standaard heb ik een extra matras op mijn kamer liggen. Soms verbouwen we heel de handel, want dan komen ze ‘logeren’. Alle tips en trucs op dit gebied negeer ik ook. Daar heb ik toch helemaal geen zin in. Twintig keer een kind terugleggen in bed zonder oogcontact of een uur lang in kleermakerszit op een kamer verblijven, doe normaal zeg. Iedereen lekker slapen s ’nachts, dat is belangrijk. Een goede nachtrust zorgt voor een moeder met een goed humeur. Een goed humeur en twee kinderen die goed in hun vel zitten, daar doen we het voor. En tot nu toe lukt dit best aardig, dan maar onverantwoord.