Patti LaBelle

Het waren een paar lange weken wachten. Maar eindelijk is ze er dan: Patti LaBelle. Ons nieuwe gezinslid. Een mooi, pittig Maine Coontje. Over twee weken komt er nog een vriendje van hetzelfde ras bij: James Brown. En dan gaat het hier een dolle boel worden. Nu zet Patti in haar eentje de boel op stelten. De twaalfjarige begint op dat moment ook met haar toneelstukje en het vermaak is compleet. Voor ons dan: de bankzitters. Want een aanstelster is het.

Een paar keer per dag heeft Patti last van de ‘gekkekattenziekte’. Zij scheurt dan als een idioot de kamer rond en springt overal op en af. Overdag is dit geen enkel probleem en kan het kind het prima aan. Echter als het donker begint te worden en mevrouw LaBelle begint aan deze uitdaging, dan wordt de puber lachwekkend bang. Ja, dat bestaat. Als een Boeddha gaat ze op een rond tafeltje zitten en begint aan haar mantra.

‘Oh my god, dit is niet normaal. Oh my god, dit is niet normaal. Oh my god, dit is niet normaal. ‘

Ondertussen rollen wij van de bank en gieren het uit. Tegelijkertijd probeer ik haar te overtuigen om bij ons te komen zitten. Blijkbaar ben ik niet overtuigend genoeg op deze manier. Ze vraagt of dat ik gestoord ben geworden ofzooooo en gaat verder.

‘Ze gaat jaaaaagen. Ze gaat jaaaaagen. Ze gaat jaaaaagen.’

‘Misschien vreet ze je zo wel op.’

Het wordt me niet in dank afgenomen en ze roept dat ik een slechte moeder ben. Ik vertel haar, dat ze zelf een rare drol is en zo vliegen de kinderachtige verwijten over en weer. Zo zijn wij. Wel met humor en niks gemeend, denk ik.

Verder verloopt het allemaal voorspoedig met onze ‘Pat’. Ze eet, drinkt, poept en piest. De kattenbak wordt zonder morren twee keer op een dag gezeefd. Niet normaal zeg, zo’n stoelgang. Ik ben jaloers. De zevenjarige zorgt voor het eten. De brokjes staan dag en nacht paraat en kokhalzend zet ze kalkoenhart neer. Jemig, wat een lucht zit er aan blikvoer.

Huisdieren zijn goed voor kinderen, hoor ik altijd. Goed voor het verantwoordelijkheidsgevoel en de weerstand. Voor de weerstand? Eerst likken ze aan hun achterste en dan aan je hand. Rare theorie, vind ik. Gewoon gezellig en het brengt leven in de brouwerij. Vooral dat laatste, dat hadden we hier nog niet…..