Kort verhaal: Het verlangen naar stilte

Ze probeert zich zo klein mogelijk te maken. Het dekbed opgetrokken tot over haar oren. Gestommel op de trap. Uren is hij weggeweest. Vanuit het werk richting vrijdagmiddagborrel. Daarna duikt hij een hotelletje in met zijn assistente, de hoer. Tegen twaalven komt hij thuis en is de onredelijkheid zelve. Iedere vrijdag weer. Ze kan geen kant op. Hij zal haar grote geheim aan de wereld vertellen, als ze hem verlaat.

Met een ruk trekt hij het dekbed weg. ‘Kijk nou, wat ben je toch een gedrocht.’ Haar hart bonst in haar keel. Wetende wat komen gaat. Ze hoort het losklikken van zijn riem. De wonden zijn net geheeld en ze hoopt vurig, dat ze niet weer open springen. ‘Zet je je schrap.’ Hij is er nog trots op ook, denk ze. Ze hoort de riem zwiepen in de lucht, de gesp rammelt en komt met een grote klap op haar rug. Warme tranen lopen over haar koude gezicht, haar lendenen gloeien. Na vier slagen stopt hij en vertrekt met grote stappen het donker in.

De volgende morgen ligt hij te slapen op de bank. Ze kijkt naar hem en voelt gal opkomen. Alle begrip had hij twee jaar geleden voor haar situatie. Ze zat er helemaal doorheen en vertelde in een opwelling haar geschiedenis. Het geheim, waar ze vanaf haar vijftiende mee worstelt. Ze kon destijds niet anders. Ze leefde in een kleine gelovige gemeenschap. Die nacht, die afschuwelijke nacht. Uit pure wanhoop heeft ze het kleine frummeltje voor de deur van de kerk gelegd. De volgende dag was het dorp in rep en roer. Van wie is deze baby? Verder heeft ze er niet veel van meegekregen. Geveld door een zogenaamde griep heeft ze twee weken op bed gelegen.

Daarna ging het leven door, maar niet voor haar. Geestelijk heeft ze jaren in de knoop gezeten. Totdat ze hem ontmoette. Langzaam voelde ze zich opbloeien. Eénmaal samenwonend bleek hij last te hebben van losse handjes. Voor haar hoeft het niet meer, dit glansloze bestaan. Voetje voor voetje schuifelt ze naar de keuken. Pakt een kopje thee, broodmes en etenswaren. Ze gaat tegenover hem in de fauteuil zitten. Hij ontwaakt en de spijt druipt uit zijn ogen. Ze pakt het mes, maakt oogcontact en voelt een scherpe pijn in haar buik. De kamer begint te draaien. Eindelijk rust.